|
http://www.medycynasrodowiskowa.pl/Downloads/File/ms/2005v8n1.pdf
W chorobie
Alzheimera główną rolę patogenetyczną przypisuje
się odkładaniu ß-amyloidu. Okazało się, że
w doświadczalnym zatruciu glin, również powodował
odkładanie się amyloidu na powierzchni
komórki.
Ocena wpływu środowiskowego Al na występowanie
choroby Alzheimera podejmowana
była przez wielu autorów, W Anglii, na podstawie
danych zebranych w 88 gminach w okresie 3
lat, szacowano ryzyko chA w zależności od stę-
żenia Al w wodzie pitnej. Uzyskano wyraźnie
dodatnią korelację – ryzyko zwiększało się wraz
ze wzrostem stężenia Al (przy stężeniu Al 0,01
mg/l – ryzyko oceniono na 1, przy stężeniu Al
rzędu 0,11 mg/l – ryzyko wynosiło 1,7) (27). Za
udziałem glinu w rozwoju chA może przemawiać
jego podwyższona zawartość w surowicy
chorych, oraz 1,5–2-krotny wzrost w OUN.
Stwierdzono obecność Al w 29% neuronów z
cechami zwyrodnienia neurofibryli w chA, natomiast
glin występował tylko w 11% neurofibryli
osobnika w tym samym przedziale wieku,
ale bez cech choroby Alzheimera (31). Wyżej
wspomniane fakty świadczyć mogą o zwiększonej
przepuszczalności bariery hematoencefalicznej
w tym również dla glinu, natomiast nie są
dowodem na bezpośredni patogenetyczny udział
Al w chorobie Alzheimera. Bariera krew-mózg
zmienia się z wiekiem stąd postępujący wzrost
Al w OUN. Jego zawartość wzrasta również w
innych tkankach zwierząt i ludzi. Mechanizm
tłumaczący wpływ Al na neurony w ch. Alzheimera
leży w sferze hipotez, z których jedna
uważa, że Al tworząc kompleksy z DNA zmienia
jego funkcje biologiczne (23). Według innej
koncepcji Al zaburza komórkowy transport protein,
które nie podążają do peryferyjnej części
komórki tylko gromadzą się w sąsiedztwie jądra,
co prowadzi do zmian zwyrodnieniowych i w
końcowym efekcie, do zniszczenia całego neuronu
(14). Nie wykluczone, że w wyniku nadmiernego
nagromadzenia się Al w mózgu następuje
szybsza progresja choroby.
Mechanizm toksycznego działania Al w warunkach
doustnego dowozu nie został dostatecznie
poznany, zwłaszcza w odniesieniu do układu
nerwowego. W warunkach narażenia komunalnego
przeciętny dzienny dowóz Al szacuje się na
25 mg (rząd od 1-100 mg/dzień) (17). Część Al
dostaje się do krwi, gdzie wiąże się głównie z
białkami plazmy - głównie z transferyną i albuminą.
Pewna ilość Al zostaje zaabsorbowana
przez śluzówkę jelit. Kompleksy aluminiowotransferynowe
lub inne połączenia białkowe
mogą przedostać się do układu nerwowego na
drodze zabezpieczającej transport żelaza oraz
przez barierę hematoencefaliczną. Z prac doświadczalnych
wiadomo, że dochodzi do zaburzeń
fosforylacji białek, zwyrodnień neurofibrylarnych,
hamowania aktywności acetylocholinoesterazy
i redukcji poziomu acetylocholiny. Al
sprzyja również odkładaniu się amyloidu na powierzchni
komórki co może prowadzić do jej
śmierci (13).
http://www.medycynasrodowiskowa.pl/Downloads/File/ms/2005v8n1.pdf
W chorobie
Alzheimera główną rolę patogenetyczną przypisuje
się odkładaniu ß-amyloidu. Okazało się, że
w doświadczalnym zatruciu glin, również powodował
odkładanie się amyloidu na powierzchni
komórki.
Ocena wpływu środowiskowego Al na występowanie
choroby Alzheimera podejmowana
była przez wielu autorów, W Anglii, na podstawie
danych zebranych w 88 gminach w okresie 3
lat, szacowano ryzyko chA w zależności od stę-
żenia Al w wodzie pitnej. Uzyskano wyraźnie
dodatnią korelację – [size=150][color=#FF0000]ryzyko zwiększało się wraz
ze wzrostem stężenia Al [/color][/size](przy stężeniu Al 0,01
mg/l – ryzyko oceniono na 1, przy stężeniu Al
rzędu 0,11 mg/l – ryzyko wynosiło 1,7) (27). Za
udziałem glinu w rozwoju chA może przemawiać
jego podwyższona zawartość w surowicy
chorych, oraz 1,5–2-krotny wzrost w OUN.
Stwierdzono obecność Al w 29% neuronów z
cechami zwyrodnienia neurofibryli w chA, natomiast
glin występował tylko w 11% neurofibryli
osobnika w tym samym przedziale wieku,
ale bez cech choroby Alzheimera (31). Wyżej
wspomniane fakty świadczyć mogą o zwiększonej
przepuszczalności bariery hematoencefalicznej
w tym również dla glinu, natomiast nie są
dowodem na bezpośredni patogenetyczny udział
Al w chorobie Alzheimera. Bariera krew-mózg
zmienia się z wiekiem stąd postępujący wzrost
Al w OUN. Jego zawartość wzrasta również w
innych tkankach zwierząt i ludzi. Mechanizm
tłumaczący wpływ Al na neurony w ch. Alzheimera
leży w sferze hipotez, z których jedna
uważa, że Al tworząc kompleksy z DNA zmienia
jego funkcje biologiczne (23). Według innej
koncepcji Al zaburza komórkowy transport protein,
które nie podążają do peryferyjnej części
komórki tylko gromadzą się w sąsiedztwie jądra,
co prowadzi do zmian zwyrodnieniowych i w
końcowym efekcie, do zniszczenia całego neuronu
(14). Nie wykluczone, że w wyniku nadmiernego
nagromadzenia się Al w mózgu następuje
szybsza progresja choroby.
Mechanizm toksycznego działania Al w warunkach
doustnego dowozu nie został dostatecznie
poznany, zwłaszcza w odniesieniu do układu
nerwowego. W warunkach narażenia komunalnego
przeciętny dzienny dowóz Al szacuje się na
25 mg (rząd od 1-100 mg/dzień) (17). Część Al
dostaje się do krwi, gdzie wiąże się głównie z
białkami plazmy - głównie z transferyną i albuminą.
Pewna ilość Al zostaje zaabsorbowana
przez śluzówkę jelit. Kompleksy aluminiowotransferynowe
lub inne połączenia białkowe
mogą przedostać się do układu nerwowego na
drodze zabezpieczającej transport żelaza oraz
przez barierę hematoencefaliczną. Z prac doświadczalnych
wiadomo, że dochodzi do zaburzeń
fosforylacji białek, zwyrodnień neurofibrylarnych,
hamowania aktywności acetylocholinoesterazy
i redukcji poziomu acetylocholiny. Al
sprzyja również odkładaniu się amyloidu na powierzchni
komórki co może prowadzić do jej
śmierci (13).
|
