witam wszystkich.
mam problem... ostatnio zauważyłam u siebie objawy depresji... prawdę mówiąc w moim życiu ostatnio wiele się dzieje, niekoniecznie dobrych rzeczy (rzucił mnie narzeczony, niebawem zacznę studia, przyjaciółka jest poważnie chora, do tego problemy rodzinne...) i trochę sobie z tym wszystkim psychicznie nie radzę...
nie wiem, co robić...
z jednej strony chciałabym pójść do lekarza, ale boję się, że będzie to mieć wpływ na moje przyszłe życie... że gdzieś zostanie odznaczone, że byłam badana przez psychiatrę i później, kiedy np. będę starać się o pracę, będą mnie mieć za świra... poza tym nie chciałabym, żeby dowiedziała się o tym moja rodzina... jestem już pełnoletnia, ale naprawdę nie wiem, jak to wszystko działa... poza tym ewentualne wizyty u lekarza (i leki) są zapewne kosztowne, a jestem jeszcze na utrzymaniu rodziców...
czy jest sens iść do lekarza? :(
a jeśli tak... do kogo się zwrócić?...
z góry dziękuję za pomoc.

_________________
szaleństwem jest przekonywać szaleńca, by nie popełniał szaleństw...

Może zamiast psychiatra - to na początek psycholog? Jeżeli to tlyko dołek wywołany pasmem nieprzyjemnych wydarzeń, to myślę, że mógłby Ci pomóc. I niekoniecznie farmakologicznie, ale poprzez rozmowę etc. Dopiero potem, jesli nie zauważysz polepszenia myślałabym o psychiatrze.

polecam forum z nerwicy sie wychodzi.pl

Również polecam pomoc psychologa. Są to przecież ludzie, którzy mają pomagać w takich sytuacjach.
W przypadku psychologów obowiązuje ich tajemnica zawodowa, to znaczy nikt się nie ma prawa o tym dowiedzieć, że korzystasz z jego pomocy, nie będzie to także w jakichś ogólnych papierach gdzie ktoś będzie mógł sprawdzić.

_________________
Jeśli a oznacza szczęście, to a = x + y + z; x - to praca, y - rozrywki, z - umiejętność trzymania języka za zębami.
Wrzuta mp3 Serwery cs

Jeżeli naprawdę masz depresję to na pewno powinien pomóc Ci psycholog. Dopiero on, jeżeli zauważy, że jest tak potrzeba, odeśle Cię do psychiatry, jednak wydaje mi się, że rozmowa z psychologiem powinna Ci pomóc.

Najprawdopodobniej jest to stan depresyjny, bardzo często mylony z depresją. Wtedy mozna poradzić sobie samemu... Albo spróbować stawic czoła problemom, albo poddać się takiej auto terapii, np. za pomocą książek terapeutycznych.

_________________
:)

A co to są te książki terapeutyczne. Jakieś poradniki?

_________________
"Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta."

Jak ten stan będzie trwał dłużej, pogłębiał się - wizyta u lekarza będzie konieczna, ale nie ma się co obawiać - psychiatra to lekarz jak każdy inny - obowiązuje go tajemnica lekarska, a informacje o tym czy się u takiego było nie powinno zostać nigdzie odznaczone. Praktycznie każdy ma takie okresy w życiu, ale nie każdy z nich łatwo i bez pomocy innych wychodzi. To dość często ignorowana przypadłość, która nieleczona może mieć tragiczne skutki.

Zgadzam się, depresji ( nie stanu depresyjnego) nie wolno trywializować, tylko leczyć. Problemem jest rozróżnienie między depresją a chwilowym załamaniem.

No niby tak, ale tez i nie. Bo to jest jeden z najlepszyc poradnków swiata-serio. Nazywa się "Lekarstwo na zmartwienia".

_________________
:)