Polecę teraz trochę mrocznie,bo Baudelaire'm

Charles Baudelaire- Albatros

Czasami dla zabawy uda się załodze
Pochwycić albatrosa, co śladem okrętu
Polatuje, bezwiednie towarzysząc w drodze,
Która wiedzie przez fale gorzkiego odmętu.

Ptaki dalekolotne, albatrosy białe,
Osaczone, niezdarne, zhańbione głęboko,
Opuszczają bezradnie swe skrzydła wspaniałe
I jak wiosła zbyt ciężkie po pokładzie wloką

O jakiż jesteś marny, jaki szpetny z bliska,
Ty, niegdyś piękny w locie, wysoko, daleko!
Ktoś ci fajką w dziób stuka, ktoś dla pośmiewiska
Przedrzeźnia twe podrygi, skrzydlaty kaleko!

Poeta jest podobny księciu na obłoku,
Który brata się z burzą, a szydzi z łucznika;
Lecz spędzony na ziemię i szczuty co kroku
Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka

Ulubionego wiersza chyba nie mam, bo wiele mi się podoba. Uwielbiam twórczość Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Baczyńskiego.

"Erotyk" Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej

Na rozrzuconych poduszkach z rajskich, jawajskich batików
umieram słodko, bez żalu, umieram cicho, bez krzyku. -
Czas za firanką ukryty porusza skrzydłem motyla,
a moje czoło znurzone coraz się niżej przechyla...
Wreszcie dotykam Bieguna i śnieg mi taje wśród włosów,
a końcem lakierka dosięgam trawy szumiących Lianosów...
Leżę na ciepłych krajach, na gorejącym Równiku
i na jedwabnych poduszkach z różnobarwnego batiku...
Wyciągam ręce ku Tobie, w Twoją najsłodszą stronę
i czuję na rękach gwiazdy nisko nad nami zwieszone...
Ogarniam Cię splątanego w pochmurny namiot niebieski,
i spada niebo z hałasem, jak belki, wiązania, deski,
obrzuca nas półksiężycem, słońcem, obłoków zwojem -
i tak spoczywam - okryta niebem i sercem Twojem...

Tadeusz Miciński

* * *

Kiedy cię moje oplotą sny -
jak białe róże -
Nie bój się kochać - ja - i ty
w nieba lazurze.
Ziemia, jak echo minionych dni,
grające w borze,
A nasze duchy wśród martwych pni
wieszają zorze.
Serce mi splatasz koroną gwiazd
hymnem warkoczy -
pode mną góry, wieżyce miast -
nade mną - oczy.
Dziwnie się srebrzysz, a aniele mój,
w tęczowym piórze -
Fontanny szemrzą, gwiazd iskrzy rój -
wonieją róże...


To jeden z moich ulubionych:)

W.Butler Yeats i Charles Baudelaire. Lubię praktycznie wszystkie ich utwory.
Jeden z moich ulubionych Baudelaire'a:

"Autumn"
Soon we will plunge ourselves into cold shadows,
And all of summer`s stunning afternoons will be gone.
I already hear the dead thuds of logs below
Falling on the cobblestones and the lawn.

All of winter will return to me:
derision, Hate, shuddering, horror, drudgery and vice,
And exiled, like the sun, to a polar prison,
My soul will harden into a block of red ice.

I shiver as I listen to each log crash and slam:
The echoes are as dull as executioners` drums.
My mind is like a tower that slowly succumbs
To the blows of a relentless battering ram.

It seems to me, swaying to these shocks, that someone
Is nailing down a coffin in a hurry somewhere.
For whom? -- It was summer yesterday; now it`s autumn.
Echoes of departure keep resounding in the air.

_________________
[center][/center]

Tak się zaczytuję w tych wierszach i oderwac się nie mogę ;)

Ten jest genialny

_________________
'Oh, Natty, Natty,
Natty 21,000 miles away from home, yeah!
Oh, Natty, natty,
And that's a long way
For Natty to be from home'

Ja do tej długiej listy ulubionych wierszy dodam "Samotność" Maria Rilkego:

Samotność jest jak deszcz.

Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch;

z równin niezmiernie szerokich, dalekich,

w rozległe niebo nieustannie wrasta.

Dopiero z nieba opada na miasta.



Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu,

kiedy ulice biegną witać ranek,

i kiedy ciała nie znalazłszy nic,

od siebie odsuwają się rozczarowane;

i kiedy ludzie, co się nienawidzą,

spać muszą razem - bardziej jeszcze sami:



samotność płynie całymi rzekami.


PIĘKNE!!

ja jestem zachwycona wierszami Anny Pasławskiej - Mioduszewskiej, a najbardziej tomikiem "Czeka mnie jesień" [dostępny jest tylko na goneta.net], pisze bardzo przejmujące wiersze o otaczającej nasz rzeczywistości, dobrze napisane i refleksyjne..po prostu genialne :)

Cieszę się, że znalazłam ten temat, więc będę dopisywała co nieco... :)



***

Spać
Pod powiekami słońce mruczy
kochać ludzi przez Ciebie
i nie móc kochać
Ciebie przez ludzi...

Krzysztof Pieczyński

Sens wierszy...

Wiersze ? to uczuć żywioł,
iskra, która budzi
baśniową podświadomość
w snach i w sercach ludzi?

Wiersze są jak? lekarstwa,
słów pastylki małe,
metafor aromatem
przesiąknięte całe?

Wiersze są jak? nasionka,
z których w smutku porze
drobny okruch nadziei
wykiełkować może?

Jest kosmos? i są gwiazdy,
jest człowiek? i wiersze,
dzięki gwiazdom i wierszom
życie jest ? jaśniejsze...

Marcin Urban

Ale mam radochę, bo chyba na tym forum jestem sama...
Czuję się jakbym zwiedzała olbrzymi zamek, chodzę po komnatach, oglądam obrazy ludzkich twarzy, mówię do nich, a tylko echo mi odpowiada...



Myśli...

Gdybym swoje myśli puściła z polotem,
Żeby jak modelki roztaczały wdzięki,
To każda z nich nosić miałaby ochotę,
Twarzowy kapelusz i modne sukienki.

Ale moje myśli ukrywają twarze,
Nie lubią się stroić w sukienki wspaniałe.
Dlaczego tak jest, że zdają się zawsze
O wiele wspanialsze, niż te pozostałe?

Sara Teasdale
tłumaczenie Anna Ciciszwili